Έχεις ξεκινήσει ήδη τον κλασικό χριστουγεννιάτικο μαραθώνιο σε πλατφόρμες streaming και DVD; Λογικά ναι, γιατί, ας μη γελιόμαστε, Χριστούγεννα χωρίς Hugh Grant, Jude Law, Bruce Willis, Keira Knightley, Macaulay Culkin, Jack Skellington ή Bruce Willis, είναι σαν τσουρομαδημένα Χριστούγεννα χωρίς μελομακάρονα.
Love Actually, Home Alone, The Holiday, A Christmas Carol, Elf, How the Grinch Stole Christmas, The Polar Express, The Nightmare Before Christmas, Die Hard, παρά το γεγονός ότι τις έχουμε δει όλες δεκάδες φορές, υπάρχουν μερικά “backstage” μυστικά που ίσως δεν γνωρίζεις και που κάνουν τις ταινίες αυτές, ακόμα πιο ιδιαίτερες.
Οι πραγματικές στιγμές στο αεροδρόμιο Heathrow: Η εναρκτήρια και η τελική σκηνή με τις αγκαλιές στο αεροδρόμιο δεν ήταν σκηνοθετημένες με ηθοποιούς. Ο Richard Curtis έστειλε ένα συνεργείο στο Heathrow για μια ολόκληρη εβδομάδα. Όταν έβλεπαν μια αληθινή, συγκινητική επανένωση, πλησίαζαν τους ανθρώπους και τους ζητούσαν την άδεια να χρησιμοποιήσουν το υλικό στην ταινία.
Μια απρόσμενα μικρή διαφορά ηλικίας: Ένα από τα πιο “wtf fun facts” είναι η ηλικιακή διαφορά μεταξύ της Keira Knightley και του Thomas Brodie-Sangster. Ενώ στην ταινία εκείνη υποδύεται μια παντρεμένη γυναίκα και εκείνος ένα παιδί του δημοτικού, στην πραγματικότητα τους χωρίζουν μόλις 5 χρόνια, αφού η Keira ήταν 17 και ο Thomas 12 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Ο “άγγελος” Rowan Atkinson: Ο χαρακτήρας του Rowan Atkinson (ο σχολαστικός πωλητής κοσμημάτων) αρχικά προοριζόταν να είναι άγγελος. Αυτός ήταν ο λόγος που καθυστερούσε επίτηδες τον Alan Rickman να αγοράσει το μενταγιόν, προσπαθώντας να τον εμποδίσει να κάνει το λάθος της απιστίας. Μάλιστα, είχε γυριστεί μια σκηνή όπου εξαφανιζόταν στο αεροδρόμιο, αλλά τελικά η ιδέα του υπερφυσικού στοιχείου κόπηκε.
Η λίμνη που… δεν ήταν λίμνη: Η σκηνή όπου ο Colin Firth και η Lúcia Moniz βουτάνε στο νερό για να σώσουν το χειρόγραφο, γυρίστηκε σε μια λίμνη που είχε βάθος μόλις 45 εκατοστά! Οι ηθοποιοί έπρεπε να γονατίσουν για να φαίνεται βαθιά. Το χειρότερο; Η περιοχή ήταν γεμάτη κουνούπια, με αποτέλεσμα ο αγκώνας του Firth να πρηστεί σε μέγεθος αβοκάντο από τα τσιμπήματα.
Η εμμονή με τη Laura Linney: Ο σκηνοθέτης ήθελε τόσο πολύ τη Laura Linney για τον ρόλο της Sarah, που ενώ έκανε οντισιόν σε δεκάδες Βρετανίδες, έλεγε συνέχεια: «Θέλω κάποια σαν τη Laura Linney». Τελικά, η υπεύθυνη κάστινγκ αγανάκτησε και του είπε: «Για όνομα του Θεού, πάρε την ίδια τη Laura Linney τότε». Και έτσι έγινε.
Οι νυχτερινές βάρδιες στο Selfridges: Για να αποφύγουν τα πλήθη των πελατών και τους παπαράτσι, όλες οι σκηνές του Rowan Atkinson στο διάσημο πολυκατάστημα Selfridges γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Οι φοβίες του Billy Bob: Ο Billy Bob Thornton (που υποδύθηκε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ) έχει μια πολύ σπάνια φοβία: τρέμει τα έπιπλα αντίκες. Ο Hugh Grant, γνωρίζοντας αυτό το “μυστικό”, τον πείραζε στα γυρίσματα δείχνοντάς του ξαφνικά παλιά έπιπλα λίγο πριν η κάμερα αρχίσει να γράφει, μόνο και μόνο για να τον φρικάρει εντελώς.
Μια σύνδεση με το “Phineas and Ferb”: Χρόνια μετά την ταινία, οι μικροί πρωταγωνιστές Joanna (Olivia Olson) και Sam (Thomas Brodie-Sangster) συναντήθηκαν ξανά… φωνητικά! Στη σειρά κινουμένων σχεδίων “Phineas and Ferb”, ο Thomas δανείζει τη φωνή του στον Ferb και η Olivia στη Vanessa, οι οποίοι είναι επίσης ερωτευμένοι στη σειρά.
Ο Τραυματισμός του Pesci: Ο Joe Pesci (που έπαιζε τον ληστή Harry) ήθελε ο Macaulay Culkin να τον φοβάται πραγματικά για να είναι πιο πειστική η ερμηνεία του. Σε μια σκηνή όπου ο Harry κρεμάει τον Kevin σε έναν γάντζο και του λέει «Θα σου δαγκώσω όλα τα δάχτυλα», ο Pesci δάγκωσε κατά λάθος τον Culkin στ’ αλήθεια, αφήνοντάς του μια μικρή ουλή που έχει μέχρι σήμερα.
Η αράχνη στο πρόσωπο: Στη σκηνή όπου μια ταραντούλα ανεβαίνει στο πρόσωπο του Marv, ο ηθοποιός Daniel Stern έπρεπε να κάνει τη γκριμάτσα της κραυγής χωρίς να βγάλει ήχο, γιατί ο θόρυβος θα τρόμαζε την αληθινή αράχνη. Η κραυγή προστέθηκε μετά στο μοντάζ.
Η ταινία “Angels with Filthy Souls”: Η ασπρόμαυρη γκανγκστερική ταινία που βλέπει ο Kevin (“Keep the change, ya filthy animal!”) δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Η σκηνή γυρίστηκε ειδικά για τις ανάγκες του “Home Alone” μέσα σε μία μόνο μέρα.
Το σπίτι της Iris (Rosehill Cottage): Το πανέμορφο σπιτάκι στην αγγλική εξοχή που βλέπουμε στην ταινία χτίστηκε από το μηδέν μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες σε ένα άδειο χωράφι! Οι παραγωγοί δεν μπορούσαν να βρουν το ιδανικό σπίτι, οπότε έφτιαξαν μόνο την εξωτερική πρόσοψη (το εσωτερικό γυρίστηκε σε στούντιο στο Λος Άντζελες). Το παραδέχτηκε πέρυσι σε ραδιοφωνική εκπομπή ο Jude Law και γκρέμισε το όνειρο.
Ο Law και τα παιδιά: Οι σκηνές με τον Jude Law και τις κόρες του θεωρούνται από τις πιο τρυφερές της ταινίας. Ο σκηνοθέτης αποκάλυψε ότι ο Law περνούσε πολύ χρόνο με τα κορίτσια εκτός γυρισμάτων για να χτίσουν μια αληθινή σχέση πατέρα-κόρης, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στη χημεία τους στην οθόνη.
Αυτοσχεδιασμός στο Video club: Η σκηνή όπου ο Jack Black τραγουδάει μουσικά θέματα ταινιών στο Blockbuster (όπως το “Jaws” ή το “The Mission”) ήταν σχεδόν ολόκληρη αυτοσχεδιασμός. Ο Dustin Hoffman μάλιστα, που εμφανίζεται τυχαία σε ένα πλάνο, όντως έτυχε να περνάει έξω από το κατάστημα την ώρα των γυρισμάτων και μπήκε μέσα για να δει τι συμβαίνει.
Η “στοιχειωμένη” τοποθεσία: Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο Shrewsbury της Αγγλίας. Η πόλη ταίριαζε τόσο πολύ στην αισθητική του 19ου αιώνα, που δεν χρειάστηκαν σχεδόν καθόλου σκηνικά. Μάλιστα, η ταφόπλακα του Ebenezer Scrooge που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία, έμεινε στον περίβολο της εκκλησίας St. Chad για χρόνια ως τουριστικό αξιοθέατο!
Ο George C. Scott: Πολλοί κριτικοί θεωρούν τον Scott ως τον καλύτερο Σκρουτζ όλων των εποχών, γιατί τον υποδύθηκε όχι ως έναν καρικατουρίστικο κακό, αλλά ως έναν σκληρό, κυνικό επιχειρηματία.
Πραγματικές αντιδράσεις: Στη σκηνή που ο Buddy το ξωτικό κάνει βόλτα στη Νέα Υόρκη, πολλές από τις αντιδράσεις των ανθρώπων είναι αληθινές. Ο Will Ferrell περπατούσε στους δρόμους ντυμένος ξωτικό και το συνεργείο τραβούσε κρυφά τις αντιδράσεις των περαστικών που έμεναν με το στόμα ανοιχτό.
Το “ρέψιμο” διαρκείας: Το τεράστιο ρέψιμο που ρίχνει ο Buddy μετά την κατανάλωση της Coca-Cola δεν ήταν του Will Ferrell. Ήταν μια ηχογράφηση από τον Maurice LaMarche, τον άνθρωπο που έκανε τη φωνή του Brain στο “Pinky and the Brain”.
Εκπαίδευση από τη CIA: Το μακιγιάζ του Jim Carrey ήταν τόσο επίπονο (χρειαζόταν 8,5 ώρες κάθε μέρα) και τον έκανε να νιώθει τόσο εγκλωβισμένος, που η παραγωγή προσέλαβε έναν ειδικό που εκπαιδεύει πράκτορες της CIA να αντέχουν σε βασανιστήρια, ώστε να βοηθήσει τον ηθοποιό να διατηρήσει την ψυχραιμία του.
Ο σκηνοθέτης μεταμφιέστηκε: Μια μέρα, ο σκηνοθέτης Ron Howard ντύθηκε ο ίδιος Grinch (με πλήρες μακιγιάζ) και σκηνοθέτησε όλη τη μέρα έτσι, για να δείξει στον Carrey ότι συμπάσχει μαζί του.
Η ταινία αυτή έγραψε ιστορία στον κινηματογράφο ως η πρώτη που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με την τεχνολογία Motion Capture (καταγραφή κίνησης).
Ο Hanks σε 7 ρόλους: Ο Tom Hanks δεν δάνεισε απλώς τη φωνή του, αλλά «έπαιξε» σωματικά (μέσω αισθητήρων) επτά διαφορετικούς χαρακτήρες: το αγόρι, τον πατέρα του, τον ελεγκτή, τον μυστηριώδη Hobo στην οροφή, τη μαριονέτα Σκρουτζ, τον Άγιο Βασίλη και τον αφηγητή.
Το πραγματικό τρένο: Το Πολικό Εξπρές βασίστηκε σε μια αληθινή ατμομηχανή, την Pere Marquette 1225. Μάλιστα, οι τεχνικοί ήχου της ταινίας ηχογράφησαν την πραγματική μηχανή ενώ βρισκόταν σε λειτουργία για να έχουν τον πιο αυθεντικό ήχο στην ταινία.
Η “κρυφή” σύνδεση με το Back to the Future: Ο σκηνοθέτης Robert Zemeckis (που σκηνοθέτησε και το Επιστροφή στο Μέλλον) έβαλε ένα “Easter egg”: Στη μηχανή του τρένου υπάρχει ένα εξάρτημα που μοιάζει με τον Flux Capacitor (τον πυκνωτή ροής) από το διάσημο DeLorean.
Το “uncanny valley”: Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, πολλοί θεατές ένιωσαν άβολα με τα πρόσωπα των χαρακτήρων. Αυτό ονομάζεται «Απόκοσμη Κοιλάδα» (Uncanny Valley) -το συναίσθημα που νιώθουμε όταν κάτι μοιάζει πολύ με άνθρωπο αλλά όχι 100%, κάνοντας το βλέμμα να φαίνεται κάπως “νεκρό”.
Το όνομα του αγοριού: Παρατήρησες ποτέ ότι το όνομα του πρωταγωνιστή δεν αναφέρεται ποτέ; Στα credits αναγράφεται απλώς ως “Hero Boy”.
Αν και το όνομα του Tim Burton είναι αυτό που κυριαρχεί, η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Henry Selick, καθώς ο Burton ήταν απασχολημένος με το “Batman Returns”.
Ο άθλος του stop-motion: Πρόκειται για stop-motion animation, που σημαίνει ότι οι φιγούρες μετακινούνταν ελάχιστα χιλιοστά για κάθε καρέ. Για να βγει 1 δευτερόλεπτο ταινίας, χρειάζονταν 24 διαφορετικές λήψεις και οι animators κατάφερναν να ολοκληρώσουν μόλις 60-70 δευτερόλεπτα ταινίας την εβδομάδα! Συνολικά χρειάστηκαν πάνω από 109.000 καρέ (φωτογραφίες) για να βγει το τελικό αποτέλεσμα, με λίγα λόγια η ταινία χρειάστηκε 3 χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Πολλά κεφάλια: Μόνο ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Jack Skellington, είχε πάνω από 400 διαφορετικά κεφάλια με διαφορετικές εκφράσεις για να μπορούν να αποδώσουν κάθε συναίσθημα και κάθε συλλαβή που πρόφερε.
Το μυστικό του Oogie Boogie: Αρχικά, οι δημιουργοί είχαν σκεφτεί ο κακός Oogie Boogie να μην είναι ένα σακί με έντομα, αλλά ο Dr. Finkelstein μεταμφιεσμένος, ο οποίος ήθελε να εκδικηθεί τη Sally. Ο Tim Burton μίσησε τόσο πολύ αυτή την ιδέα που λέγεται ότι κλώτσησε έναν τοίχο από τα νεύρα του και η ιδέα κόπηκε αμέσως.
Δύο φωνές για τον Jack: Ο Jack Skellington έχει δύο «φωνές». Ο ηθοποιός Chris Sarandon κάνει την ομιλία, αλλά ο συνθέτης της ταινίας, Danny Elfman, είναι αυτός που τραγουδάει όλα τα τραγούδια του Jack.
Κρυμμένοι Mickey Mouse: Παρά το σκοτεινό της ύφος, η ταινία είναι της Disney. Αν προσέξεις καλά, σε μια σκηνή όπου ο Jack μοιράζει δώρα, ένα παιδί φοράει πιτζάμες με το πρόσωπο του Mickey Mouse, ενώ ένα άλλο φοράει πιτζάμες με τον Donald Duck.
Το ποίημα: Η ιδέα ξεκίνησε από ένα ποίημα που έγραψε ο Tim Burton το 1982, όταν εργαζόταν ως animator στη Disney, εμπνευσμένος από τη στιγμή που είδε ένα κατάστημα να αλλάζει τις διακοσμήσεις του από το Halloween σε Χριστούγεννα.
Η ταινία βασίζεται σε ένα βιβλίο με τίτλο “Nothing Lasts Forever”. Στο βιβλίο, ο πρωταγωνιστής είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας που επισκέπτεται την κόρη του (όχι τη γυναίκα του) και η ιστορία είναι πολύ πιο σκοτεινή.
Το Nakatomi Plaza είναι… τα κεντρικά της Fox: Το εμβληματικό κτίριο Nakatomi Plaza στην πραγματικότητα ήταν το τότε υπό κατασκευή κτίριο των γραφείων της 20th Century Fox. Μάλιστα, η εταιρεία χρέωσε τον εαυτό της για το ενοίκιο του κτιρίου προκειμένου να γίνουν τα γυρίσματα.
Ο Bruce Willis ήταν η… έκτη επιλογή: Είναι δύσκολο να το πιστέψουμε, αλλά ο Willis δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Ο ρόλος προτάθηκε στον Arnold Schwarzenegger, στον Sylvester Stallone, στον Harrison Ford και στον Richard Gere, οι οποίοι αρνήθηκαν. Τελικά, ο Willis πήρε τον ρόλο (και την αστρονομική, τότε, αμοιβή των 5 εκατομμυρίων δολαρίων) παρόλο που μέχρι τότε θεωρούνταν κυρίως κωμικός ηθοποιός.
Η πτώση του Alan Rickman ήταν αληθινή: Στην περίφημη σκηνή που ο Hans Gruber πέφτει από το κτίριο, ο Alan Rickman έπρεπε να πέσει από ύψος 6 μέτρων σε έναν αερόσακο. Ο σκηνοθέτης του είπε ότι θα τον αφήσουν στο «τρία», αλλά τον άφησαν στο «ένα». Η έκφραση απόλυτου τρόμου στο πρόσωπό του είναι 100% πραγματική, καθώς δεν περίμενε να πέσει τόσο νωρίς.
Πραγματικά εκκωφαντικοί πυροβολισμοί: Ο σκηνοθέτης ήθελε οι πυροβολισμοί να ακούγονται όσο το δυνατόν πιο αληθινοί, οπότε χρησιμοποιήθηκαν πολύ δυνατά άσφαιρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Bruce Willis να χάσει μόνιμα το 2/3 της ακοής του στο αριστερό του αυτί μετά τη σκηνή όπου πυροβολεί κάτω από ένα τραπέζι.
Ο Alan Rickman φοβόταν τα όπλα: Παρά το γεγονός ότι υποδυόταν έναν αδίστακτο τρομοκράτη, ο Rickman πεταγόταν κάθε φορά που εκπυρσοκροτούσε ένα όπλο. Αν προσέξεις καλά στην ταινία, κάθε φορά που ο Hans Gruber πυροβολεί, η κάμερα κόβει γρήγορα το πλάνο για να μη φανεί ότι ο ηθοποιός ανοιγοκλείνει έντονα τα μάτια του από τον φόβο.
Η σκηνή στον αεραγωγό: Η διάσημη σκηνή όπου ο McClane σέρνεται στον αεραγωγό γυρίστηκε τελευταία. Ο ιδρώτας που βλέπουμε πάνω του δεν ήταν μόνο νερό, αλλά και ένα ειδικό λιπαντικό για να μπορεί να γλιστράει ευκολότερα στα μεταλλικά τοιχώματα.
Πάμε τώρα να τις ξαναδούμε…