Δεν συμβαίνει συχνά μια σειρά να καταφέρνει να «ρίξει» το Breaking Bad από την κορυφή. Κι όμως, το 5ο επεισόδιο του Heated Rivalry που προβάλεται στο Crave / HBO MAX, έγινε επίσημα το επεισόδιο με τις περισσότερες προβολές στην ιστορία της τηλεόρασης, εκθρονίζοντας το θρυλικό «Ozymandias» που κρατούσε τα σκήπτρα για χρόνια. Στο σημερινό τοπίο της τηλεόρασης, η σειρά έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα, προκαλώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού στο γυναικείο κοινό.
Για εμένα προσωπικά, αυτό το ρεκόρ δεν είναι έκπληξη, είναι η μαθηματική επιβεβαίωση ενός συλλογικού «χαμού» που βιώνουμε όταν ο Ilya Rozanov και ο Shane Hollander εισβάλλουν στις οθόνες μας. Το Heated Rivalry, με τις τολμηρές του σκηνές και τη βαθιά του συναισθηματική προσέγγιση, έχει καταφέρει να αγγίξει μια βαθιά χορδή. Τι είναι αυτό όμως που μας έκανε να κολλήσουμε τόσο και γιατί -ειδικά- εμείς οι γυναίκες έχουμε πάθει τέτοιο «χαμό» με αυτή τη σειρά; Τι βρήκαμε που η mainstream τηλεόραση μάς στερούσε;
Η απάντηση βρίσκεται σε ένα κράμα παραγόντων, που συνδυάζουν την ποιότητα της παραγωγής, τη φρεσκάδα της θεματολογίας και την αναγνώριση ενός κενού στην ψυχαγωγία που επιζητούσαμε διακαώς. Το Heated Rivalry, βασισμένο στη δημοφιλή σειρά βιβλίων της Καναδής Rachel Reid, πραγματεύεται την ιστορία αγάπης μεταξύ δύο παικτών χόκεϊ (άθλημα γεμάτο “μάτσο αντρίλα”), του Ρώσου Ilya Rozanov και του Καναδού Shane Hollander, που ανήκουν σε αντίπαλες ομάδες. Πέρα από το προφανές ερωτικό στοιχείο, η σειρά ξεχωρίζει για την ειλικρίνεια και τον σεβασμό με τον οποίο προσεγγίζει τις σχέσεις, θέτοντας στο επίκεντρο τη συναίνεση, την αμοιβαιότητα και την ουσιαστική σύνδεση.
Δεν είναι τοξικοί, δεν είναι πολυγαμικοί, αλλά ενδιαφέρονται για την ευχαρίστηση του συντρόφου τους. Αυτή η προσέγγιση συνδέεται βαθιά με τις γυναίκες, οι οποίες συχνά έχουν βιώσει ή παρακολουθήσει σχέσεις όπου η ισορροπία δυνάμεων είναι άνιση και η συναισθηματική ειλικρίνεια απουσιάζει. Το Heated Rivalry προσφέρει μια εναλλακτική αφήγηση, έναν χώρο όπου η αγάπη και ο σεβασμός είναι κυρίαρχα.
Αν και το Χόλιγουντ πιάστηκε εξαπίνης, η σχέση των γυναικών με το γκέι ρομάντζο έχει βαθιές ρίζες. Αυτή η τάση ξεκινά από τη δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία με τις γυναίκες καλλιτέχνιδες manga που πειραματίζονταν με ιστορίες σχέσεων μεταξύ ανδρών. Αυτό το είδος, γνωστό ως «boys’ love» ή «yaoi», εξαπλώθηκε παγκοσμίως, οδηγώντας στη δημιουργία του «slashfic» (φανταστικών ιστοριών όπου οι θαυμάστριες έφτιαχναν ερωτικές σχέσεις μεταξύ δημοφιλών ανδρικών χαρακτήρων, όπως τον Kirk και τον Spock).
Με την έλευση του διαδικτύου, αυτές οι κοινότητες άνθισαν σε πλατφόρμες όπως το LiveJournal, το Tumblr και το Archive of Our Own, δημιουργώντας ένα τεράστιο, κυρίως γυναικείο, λογοτεχνικό σύμπαν. Η επιτυχία, για παράδειγμα, του Heartstopper στο Netflix και του Red, White and Royal Blue στο Amazon, έδειξαν ότι υπήρχε ένα ευρύ κοινό για ιστορίες gay ρομάντζου, αλλά το Heated Rivalry το πήγε ένα βήμα παραπέρα, προσφέροντας μια πιο τολμηρή και αισθησιακή προσέγγιση.
Η σειρά, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jacob Tierney, κατάφερε να μεταφέρει στην οθόνη τον αισθησιασμό και το βάθος των βιβλίων της Rachel Reid με τρόπο που κέρδισε αμέσως το κοινό. Μάλιστα, η ανταπόκριση ήταν τόσο εντυπωσιακή που το πέμπτο επεισόδιο, έγινε το επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς με τις περισσότερες προβολές στην ιστορία της τηλεόρασης, ξεπερνώντας ακόμα και το θρυλικό «Ozymandias» του Breaking Bad, κάτι που αποδεικνύει την τεράστια επιρροή της σειράς.
Οι πρωταγωνιστές, Connor Storrie (ως Ilya) και Hudson Williams (ως Shane), έχουν κερδίσει τις καρδιές του κοινού όχι μόνο για την χημεία τους στην οθόνη αλλά και για την αληθινή τους φιλία εκτός πλατό. Οι δύο ηθοποιοί έχουν μιλήσει ανοιχτά για τη στενή τους σχέση και τον επαγγελματισμό με τον οποίο αντιμετώπισαν τις απαιτητικές σκηνές, δημιουργώντας ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης που μεταφράστηκε σε αυθεντικές και δυναμικές ερμηνείες. Η παρουσία τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου μοιράζονται στιγμές από τα παρασκήνια και αλληλεπιδρούν με τους θαυμαστές, έχει ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη σύνδεση του κοινού με τη σειρά και τους χαρακτήρες.
Ο Connor Storrie έδωσε ίσως την πιο ωμή και ειλικρινή εξήγηση σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Οι γυναίκες είναι τόσο εξαντλημένες από την ιδέα των στρέιτ ανδρών, που αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δουν μια μορφή αρρενωπότητας που να μοιάζει προσιτή και ενδιαφέρουσα». Και έχει δίκιο. Στο Heated Rivalry, η αρρενωπότητα δεν είναι μια φυλακή επιβολής, αλλά ένας χώρος ευαλωτότητας. Βλέπουμε δύο «θηρία» του πάγου, δύο κορυφαίους αθλητές, να είναι τρυφεροί, να επικοινωνούν, να ζητούν συναίνεση σε κάθε άγγιγμα και να νοιάζονται πραγματικά για την απόλαυση του άλλου. Αυτή η «αναδιαμόρφωση» του άνδρα, που δεν είναι τοξικός και δεν θεωρεί την οικειότητα αδυναμία, είναι το απόλυτο αφροδισιακό για τη γυναίκα του 2025.
Αυτή η έμφαση στη συναίνεση, στην επικοινωνία και στην αμοιβαία ευχαρίστηση λοιπόν είναι καθοριστική. Για πολλές γυναίκες, αυτή η απεικόνιση του σεξ μεταξύ ανδρών, χωρίς την παρουσία γυναικείων σωμάτων που συχνά αντικειμενοποιούνται, προσφέρει ένα ασφαλές πεδίο για σεξουαλική εξερεύνηση και απόλαυση. Για κάποιες γυναίκες που έχουν βιώσει σεξουαλική βία, οι σχέσεις μεταξύ ανδρών μπορούν να είναι λιγότερο «triggering» και να επιτρέπουν μια πιο ανέμελη απόλαυση.
Για πολλές από εμάς, η παρακολούθηση δύο ανδρών να ερωτεύονται προσφέρει μια ασφάλεια. Το έχει εξηγήσει και η ίδια η συγγραφέας των βιβλίων, Rachel Reid: «Πολλές γυναίκες προτιμούν να “χάνονται” σε μια φαντασία όπου δεν υπάρχει το δικό τους φύλο, αποφεύγοντας έτσι την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος ή δικά τους παρελθοντικά τραύματα. Είναι ένας χώρος όπου η σεξουαλικότητα γιορτάζεται χωρίς τους περιορισμούς των παραδοσιακών ρόλων των φύλων».
Επιπλέον υπάρχει και αυτό το anticipation που χτίζει μία σχέση. Πώς σιγά-σιγά ερωτεύονται μέσα σε ένα απαγορευτικό περιβάλλον, πώς φοβούνται, πώς είναι άγνωστο όλο αυτό, πώς εκφράζουν τα συναισθήματά τους δειλά-δειλά, τα παιχνίδια δυναμικής που μπορεί όλοι να κάνουν μέσα στην ανασφάλειά τους, την εξερεύνηση της σεξουαλικότητάς τους. Είναι πράγματα που μας αγγίζουν πάρα πολύ.
Είναι και η σκηνοθεσία καθηλωτική. Το τηλεφώνημα, η σκηνή στο κλαμπ, η αναβίωση του “All the things she said” των tATu (πολύ to the point η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού) που μπλέκεται με τη διασκευή του Harrison και σε βάζει στο κλίμα της έξαψης και της απόγνωσης, οι σκηνές εξομολογήσεων και βέβαια τα τελευταία λεπτά του 5ου επεισοδίου.
Είναι ειρωνικό, αλλά οι μόνοι που δεν έχουν πειστεί απόλυτα είναι μια μερίδα γκέι ανδρών. Ορισμένοι εξέφρασαν την άποψη ότι η σειρά «οικειοποιείται» και «ευνουχίζει» τον γκέι σεξουαλικό πόθο για χάρη του γυναικείου κοινού ή ότι το σεξ δεν απεικονίζεται ρεαλιστικά για τους γκέι άνδρες. Ο Jordan Firstman, ηθοποιός του HBO, ήταν ένας από αυτούς που αρχικά εξέφρασαν τέτοιες ανησυχίες, αν και αργότερα ανακάλεσε τα σχόλιά του.
Ο Jacob Tierney έχει απαντήσει σε αυτές τις κριτικές, με μια ισχυρή δήλωση για την ανάγκη αλληλεγγύης και κατανόησης εντός της queer κοινότητας. «Οι γυναίκες επιτρέπεται να γράφουν για άνδρες. Επιτρέπεται να γράφουν για γκέι άνδρες. Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι, πώς γράφουν για εμάς; Είναι με ενσυναίσθηση; Είναι με αλληλεγγύη; Είναι με καλοσύνη; Γιατί ψάχνουμε για εχθρούς εδώ αντί για συμμάχους»; Και κάπως έτσι συνοψίζει την προσέγγιση της σειράς και την πεποίθηση ότι η ψυχαγωγία πρέπει να είναι περιεκτική και να προωθεί την κατανόηση.
Με τη National Hockey League (NHL) πάντως να εκφράζει τον ενθουσιασμό της για το πώς η σειρά προσελκύει νέους οπαδούς στο χόκεϊ, το Heated Rivalry έχει αποδείξει ότι υπάρχει ένα τεράστιο και ανεκμετάλλευτο κοινό για ιστορίες που είναι τολμηρές, ειλικρινείς και συναισθηματικά βαθιές. Και με τη δεύτερη σεζόν να βασίζεται στο επόμενο βιβλίο της σειράς, The Long Game, η αναμονή είναι ήδη ανυπόφορη.