Το σώμα του Ζακ Κωστόπουλου έγινε πρότυπο για να μαθαίνει η αστυνομία πώς φαίνεται ένας «τοξικοεξαρτημένος». Στη Μύκονο, το μάθημα εφαρμόστηκε ξανά, αυτή τη φορά σε έναν άνθρωπο με υπογλυκαιμία. Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα.
Το ενδιαφέρον σε σχέση με αυτούς που λένε, για παράδειγμα, “δεν σε κάνει γυναίκα το ότι βάφεσαι” είναι ότι πιστεύουν ακράδαντα ότι η κοινή λογική είναι με το μέρος τους και τέλος.
Στην εποχή που το punk τραγουδούσε την απόγνωση των δρόμων, την ταξική αδικία και το “δεν πάει άλλο”, η τραπ απαντά με σεξισμό, ρατσισμό και ξύλο στο Παρίσι.
Στ’ αλήθεια, μάς ένοιαξε η ζωή και ο θάνατος της μικρής Παρασκευής, που έπεσε αιμόφυρτη στη Θηβών χτυπημένη από «διερχόμενο όχημα»; Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Δεν είναι ο Χριστός το μόνιμο θέμα της Κυριακής του Πάσχα. Είναι η θεία που συγκρίνει, ο ξάδερφος που έγινε CEO, το κατσικάκι που δεν έγινε «σαν της μάνας σου».
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να ορίσει το "γυναίκα" και το "φύλο" με βάση τη βιολογία συνιστά ένα νομικά νομιμοποιημένο πισωγύρισμα. Κατά της κοινής λογικής, αλλά και κατά της κοινής ζωής που ζούμε όλοι μαζί.
Σε ένα ντελίριο μίσους και λασπολογίας on air, η Αφροδίτη Λατινοπούλου κατηγόρησε τους Ρομά για τη μη ολοκλήρωση της Σύμβασης 717 και το σιδηροδρομικό έγκλημα, στοχοποιώντας την κοινότητα και αποπροσανατολίζοντας από τις πραγματικές ευθύνες.
Γιατί έχουν η JLo και ο Dior; Αν η Ακρόπολη είναι ιερή, τότε γιατί δεν είναι για όλους; Κι αν είναι χώρος προβολής, γιατί δεν προβάλλει τον σκηνοθέτη που μας κάνει υπερήφανους διεθνώς;
Ένας μαθητής σηκώνεται από το αμαξίδιό του στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου και περπατά με τη βοήθεια ενός φίλου. Από τη μία επευφημίες και από την άλλη αντιδράσεις που ξεκινούν από τον μισαναπηρισμό και φτάνουν μέχρι την κοινωνική σκηνοθεσία. Γιατί;
Ένας αγροίκος Αθηναίος μπαίνει στο νέο Μετρό της συμπρωτεύουσας και πηγαίνει πάνω κάτω μέχρι να καταλάβει και να αποφασίσει: Είναι πράγματι το θαύμα το όγδοο ή να αναβάλουμε καλύτερα το μέτρημα για αργότερα;
Από την Εθνική Πινακοθήκη μέχρι τα έδρανα της Βουλής, η λογική έχει πάρει άδεια άνευ αποδοχών και οι βουλευτές μας επιδίδονται σε παραστάσεις που θα ταίριαζαν σε τσίρκο γκροτέσκ.
Δεν περιμένω τη γιορτή της γυναίκας για να χλευάσω τους «πατριάρχες» και μη, που ακροβατούν μεταξύ του «χάσατε με την ισότητα» και του «κάνε κάνα παιδί».
Γιατί στην Αρχαία Αθήνα υπάκουαν κυρίως στους νόμους που ίσχυαν για την προστασία όσων αδικούνταν και στους προαιώνιους άγραφους που επέφεραν ντροπή. Και γιατί το Κράτος Δικαίου δεν ταυτίζεται με τα διατάγματα του κάθε Κρέοντα.
Την Καθαρά Δευτέρα μικροί και μεγάλοι σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά στον χρωματιστό από τους χαρταετούς ουρανό και κλειδώνουμε στο βλέμμα μας την εικόνα της ελευθερίας. Κι ας ξέμεινε ο δικός μας χαρταετός στο έδαφος – και η ψυχή μας, επίσης.
Η δύσκολη απόφαση γίνεται σκληρή ανάμνηση όταν πέφτεις επάνω στο περιλαίμιο του σκύλου σου λίγους μήνες μετά το τέλος που εσύ όρισες για τον καλό σου φίλο.
Η ιδέα της μεταφοράς Παλαιστινίων σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θεωρείται ευρέως ως εθνοκάθαρση και ακόμα κι αν το σχέδιο του Τραμπ δεν υλοποιηθεί ποτέ, η πρότασή του κάνει το έγκλημα να μοιάζει φυσιολογικό και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
Από τα Τέμπη μέχρι την Καλιφόρνια, μια αποσύνθεση σε πέντε πράξεις και κάπου εκεί και ένας Σερβετάλης. Η χρονιά ξεκίνησε με φόρα, αποφασισμένη να μας καταστρέψει τα νεύρα και την ψυχική ισορροπία.
Πέντε γυναίκες διαφορετικών ηλικιών κατηφορίσαμε στο Σύνταγμα «ακαπέλωτες» από κόμματα και παρατάξεις, για να θυμίσουμε εαυτούς και αλλήλους ότι δεν κοιμόμαστε βαθιά. Σκουντήξτε μας και ξυπνάμε.
Από μια χρονιά που είχε τα πάντα (ακόμη και κρούσμα λογοκρισίας), η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη σταχυολογεί όσα θεωρεί ότι, πίσω από το θόρυβο, την «σημάδεψαν».
Με δύο ανακοινώσεις που δεν παίρνουν θέση, αλλά καλύπτονται πίσω από νομικούς τύπους, «απαντούν» η διοίκηση του φεστιβάλ Δράμας και το ΥΠΠΟ στο νέο πλήγμα που δέχεται ο ελληνικός κινηματογράφος.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέγερση του 2008 στον ψηφιακό κόσμο των social media το 2024; Και τι έχει αλλάξει όχι μόνο στη γειτονιά της αντίστασης αλλά και στην ψυχολογία της νεολαίας 16 χρόνια μετά;
Λίγο πριν την εκπνοή της σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη για φέτος ή για πάντα, ο φακός της «μπαίνει» σε μια εκκλησία και κινηματογραφεί έναν διάλογο από αυτούς που σπάνια η ελληνική τηλεόραση έχει καταφέρει να καταγράψει.