Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι για τους Electric Litany οι νότες δεν λειτουργούν απλώς ως ήχος, αλλά ως αρχιτεκτονική. Το ελληνοβρετανικό κουαρτέτο που ξεκίνησε από το Λονδίνο πριν 15 χρόνια, πέρασε μέσα από σκοτεινές εποχές, πειραματίστηκε με το οργανικό και το ηλεκτρονικό και σήμερα επανέρχεται με το Desires, έναν δίσκο που συμπυκνώνει όσα έζησαν και όσα δεν μπορούν πια να καταπιούν. Από την πανδημία μέχρι την άνοδο της τεχνητής νοημοσύνης και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, όλα εκείνα που «σε κάνουν να θες να μιλήσεις, έστω μέσα από τη μουσική», όπως λέει ο Jason Tsontilis.
Ο Jason ήρθε πιο αργά στη μπάντα, όχι ως προσθήκη αλλά ως άνθρωπος που είχε παρακολουθήσει την πορεία των Electric Litany «ως φίλος, ακροατής και συνεργάτης» πριν γίνει μέλος. Είναι ο ζωντανός σύνδεσμος ανάμεσα στο τότε και το τώρα, εκείνος που βλέπει το DNA της μπάντας να μη μετακινείται ποτέ από την ανάγκη για εξερεύνηση, για αλήθεια, για ένα ηχητικό σύμπαν που δεν χαρίζεται στον εύκολο εντυπωσιασμό. Γιατί, ναι, ο Alan Parsons μπορεί να τους αποκάλεσε «The next Radiohead», αλλά το πραγματικό δώρο που τους άφησε -όπως λέει ο Jason- ήταν η υπενθύμιση «να μη σου παίρνουν αέρα τα μυαλά» όσο ανεβαίνεις και να μπαίνεις σε κάθε συνεργασία με σεβασμό και ενσυναίσθηση.
Στην πιο ώριμη και πολιτικά φορτισμένη περίοδο της πορείας τους, οι Electric Litany έρχονται στην Ελλάδα για δύο εμφανίσεις, την Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου στο Eightball Club Θεσσαλονίκης και την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου στο Ground Stage του Gazarte, όπου θα παρουσιάσουν ολόκληρο το Desires αλλά και κομμάτια από τη μέχρι τώρα 15ετή διαδρομή τους. Είναι η πρώτη φορά που ο δίσκος θα παιχτεί έτσι ζωντανά: με τα ξεσπάσματα, τις σκοτεινές υποβόσκουσες διαδρομές και όλες εκείνες τις στιγμές που άλλες φορές ηχογραφήθηκαν ζωντανά κι άλλοτε σμιλεύτηκαν υπομονετικά στην παραγωγή, ώστε να φτάσουν στην ισορροπία που ήθελε η μπάντα.
Tο ύφος, η φωνή και οι αξίες της μπάντας μένουν αναγνωρίσιμα, αλλά με νέα στοιχεία στην παραγωγή, τη σύνθεση και τις ηχητικές επιλογές
Μαζί τους, και στις δύο πόλεις, οι Kepler is Free, το αθηναϊκό jazz-rock σχήμα που φέτος άνοιξε τη συναυλία των BADBADNOTGOOD, ενώ δημιούργησε -μαζί με τον ΛΕΞ- το ομώνυμο τραγούδι της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, “Σπασμένη Φλέβα”. Οι ίδιοι κουβαλούν ήδη τον τίτλο του πιο «κινηματογραφικού» νέου act της Αθήνας, κι ο Jason παραδέχεται ότι ανυπομονεί να τους δει live, θεωρώντας τη σκοτεινή αυτή στροφή της εγχώριας σκηνής «απολύτως λογική» για τη χώρα που άφησε πριν 18 χρόνια και που δεν σταμάτησε ποτέ να ταλαιπωρεί τους ανθρώπους της.
Το Desires κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο, ενώ στις 28/11 βγήκε σε βινύλιο μαζί με την επανέκδοση του θρυλικού Enduring Days You Will Overcome, που είχε συν-παραγάγει ο Alan Parsons. Είναι μια στιγμή σχεδόν συμβολική: να ξαναπιάνεις στα χέρια σου όσα σε έφτιαξαν και όσα σε ορίζουν σήμερα, σε μια χρονιά που η μπάντα βλέπει γενιές διαφορετικές να μπαίνουν στον κόσμο της.
Και κάπου ανάμεσα στα παλιά και τα καινούργια, ο Jason ρίχνει την πιο όμορφη φράση της συνέντευξης, ότι στα live αυτής της μπάντας ο κόσμος «χάνεται στη σκέψη και συγκινείται έντονα» στις συναυλίες τους, κι ότι αν καταφέρουν «να κλέψουν και λίγη μοναξιά για μια-δυο ώρες», τότε έχουν κάνει το καθήκον τους. Κι αυτός είναι ο πραγματικός πυρήνας των Electric Litany, ένας χώρος που σε μεταμορφώνει, έστω και για λίγο.
Jason, στο Desires φαίνεται µια διάθεση για εξοµολόγηση, αλλά ταυτόχρονα και για πολιτική υπόγεια ένταση. Ποια προσωπική ή συλλογική “επιθυµία” στάθηκε η αφορµή για τον πυρήνα του άλµπουµ;
Το Desires χρειάστηκε περίπου πέντε χρόνια για να ολοκληρωθεί, μια περίοδος μέσα στην οποία ζήσαμε σημαντικά και σκοτεινά γεγονότα. Αναφέρομαι κυρίως στην πανδημία, την άνοδο της τεχνητής νοημοσύνης και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Σε συνδυασμό με την κοινωνικοπολιτική ιδεολογία της μπάντας, που ήταν πάντα σταθερή, πιστεύω αυτά τα γεγονότα επηρέασαν τον δίσκο. Μετά την πανδημία είχαμε όλοι την ανάγκη να ξαναβρεθούμε με κόσμο, να κάνουμε συναυλίες και να δημιουργήσουμε συλλογικά. Η τεχνητή νοημοσύνη μας έβαλε σε σκέψεις για το τι είναι πραγματικά αληθινό και πώς ένα εργαλείο που μπορεί να είναι χρήσιμο σε θέματα έρευνας, πληροφόρησης, διάγνωσης κτλ., κατέληξε πάλι να χρησιμοποιείται εις βάρος των εργαζομένων. Όσο για την Παλαιστίνη, ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς γίνεται να μην επηρεαστεί κανείς από όσα είδαμε. Το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει κόσμος που υποστηρίζει την γενοκτονία, πραγματικά με ξεπερνά. Άρα, ένας συνδυασμός των παραπάνω θα έλεγα ίσως να δημιούργησε μια “επιθυμία” να εκφράσουμε αυτές τις ανησυχίες, σκέψεις και συναισθήματα μέσω της μουσικής -πάντα οργανικά όμως.
Οι Electric Litany ανέκαθεν κινούνται ανάµεσα στο οργανικό και το ηλεκτρονικό, στο σκοτεινό και το λυρικό. Ποιο από τα δύο νιώθετε ότι κυριάρχησε τελικά στο Desires και ποιες στιγµές του δίσκου σας ξάφνιασαν και τους ίδιους;
Νομίζω ότι πετύχαμε μια καλή ισορροπία. Τα singles “Diamonds” και “Reciprocate” για παράδειγμα είναι πιο χορευτικά και ανάλαφρα, ενώ κομμάτια όπως το “Itor” και το “OPIA” έχουν πιο σκοτεινή διάθεση. Επίσης αρκετά κομμάτια ηχογραφήθηκαν ζωντανά, κάτι που δημιουργεί μια ωραία αντίθεση με άλλα που χρειάστηκαν περισσότερη δουλειά στον προγραμματισμό. Το “OPIA” συγκεκριμένα με προβλημάτισε στην αρχή, γιατί είχε πολλά μέρη και το παίζαμε χρόνια ζωντανά δοκιμάζοντας διαφορετικές εκδοχές, μέχρι που καταλήξαμε σε αυτή που υπάρχει στο δίσκο. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που είπαμε επιτέλους: «ώπα, εδώ είμαστε»!
Το Desires συµπυκνώνει 15 χρόνια µουσικής εξερεύνησης. Αν µπορούσατε να “ξεριζώσετε” ένα στοιχείο από τα πρώτα σας χρόνια και να το βάλετε µέσα στο σήµερα των Electric Litany, ποιο θα ήταν;
Ίσως τα ιδρυτικά μέλη θα απαντούσαν καλύτερα, αλλά ως κάποιος που έχει δει όλη την πορεία της μπάντας ως φίλος, ακροατής και συνεργάτης, πιστεύω πως αυτό που δεν άλλαξε ποτέ είναι η διάθεση για εξερεύνηση νέων ιδεών, κάτι που πολλοί καλλιτέχνες, και όχι μόνο, το φοβούνται. Δεν νιώθω την ανάγκη να επιστρέψω σε κάτι από τα “παλιά”. Η προσέγγιση ήταν σωστή και τίμια, τόσο προς τη μουσική όσο και προς τον ακροατή: το ύφος, η φωνή και οι αξίες της μπάντας μένουν αναγνωρίσιμα, αλλά με νέα στοιχεία στην παραγωγή, τη σύνθεση και τις ηχητικές επιλογές.
Έχετε συνεργαστεί µε τον Alan Parsons, ο οποίος σας χαρακτήρισε “the next Radiohead”. Ποια ήταν η πιο ουσιαστική συµβουλή ή παρατήρησή του που κουβαλάτε µέχρι σήµερα στις ηχογραφήσεις σας;
Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την εποχή με τον Parsons ήταν ότι ένας τόσο μεγάλος και πετυχημένος καλλιτέχνης επέλεξε να δουλέψει με μια ανερχόμενη μπάντα, και μάλιστα με μια τόσο ανθρώπινη συμφωνία. Για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο: να παραμένει κανείς ταπεινός, να μην παίρνουν “αέρα” τα μυαλά και να προσεγγίζει κάθε συνεργασία ή επικοινωνία με σεβασμό, περιέργεια και ενσυναίσθηση.
Στις ζωντανές εµφανίσεις σας υπάρχει πάντοτε µια τελετουργική ένταση, σαν να χτίζετε χώρο και όχι απλώς να παίζετε µουσική. Ποιο στοιχείο του live στα Eightball/Gazarte θέλετε να λειτουργήσει “µεταµορφωτικά” για το κοινό;
Η μουσική μας είναι αρκετά απαιτητική, και από άποψη εκτέλεσης για εμάς, αλλά και για τον ακροατή. Είναι η πρώτη φορά που παίζω σε κάποιο σχήμα, που έχω δει κόσμο στο κοινό να χάνεται σε σκέψη και να συγκινείται έντονα. Εγώ κινούμουν σε άλλες μουσικές σκηνές, είτε πιο χορευτικές ή πιο πανκ, ροκ κτλ που ο κόσμος ήθελε κυρίως να ξεδώσει και δεν μου ήταν γνώριμο όλο αυτό. Είμαι χαρούμενος με ό,τι κι αν καταφέρνουμε να μεταφέρουμε -είτε ένταση, είτε συγκίνηση. Κι αν, μέσα σε όλα, καταφέρουμε να “κλέψουμε” και καμιά μοναξιά, έστω για μια-δυο ωρίτσες, τότε ακόμα καλύτερα.
Λείπω σχεδόν 18 χρόνια από την Ελλάδα, αλλά απ’ ό,τι καταλαβαίνω, οι συνθήκες δεν έχουν βελτιωθεί και ο κόσμος έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά. Το βρίσκω λοιπόν λογικό να αντικατοπτρίζεται όλο αυτό στην τέχνη
Οι Kepler is Free ανοίγουν τη βραδιά, έχοντας µόλις συµµετάσχει στο soundtrack της νέας ταινίας του Οικονοµίδη µε τον ΛΕΞ. Ποια είναι η γνώµη σου για αυτή τη νέα, πιο σκοτεινή και κινηµατογραφική κατεύθυνση της εγχώριας σκηνής;
Πιστεύω πως ήταν αναμενόμενο. Λείπω σχεδόν 18 χρόνια από την Ελλάδα, αλλά απ’ ό,τι καταλαβαίνω, οι συνθήκες δεν έχουν βελτιωθεί και ο κόσμος έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά. Το βρίσκω λοιπόν λογικό να αντικατοπτρίζεται όλο αυτό στην τέχνη. Δεν είχα ακόμη τη χαρά να ακούσω τους Kepler is Free ζωντανά, αλλά ανυπομονώ.
Από το How to Be a Child and Win the War µέχρι το Desires έχει αλλάξει ο κόσµος, η Aθήνα, το Λονδίνο, η µουσική βιοµηχανία. Τι δεν αλλάζει ποτέ στο DNA των Electric Litany, όσο κι αν όλα γύρω µετακινούνται;
Σίγουρα η αναζήτησή και εξερεύνηση καινούργιων ιδεών και η στάση μας απέναντι σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.
Είστε στο Λονδίνο 15 χρόνια. Πόσο british έχετε γίνει; Πίνετε τσάι, λέτε “cheers” ή εξακολουθείτε να θυµάστε ότι η λέξη “καφές” στην Ελλάδα σηµαίνει να τον συζητάµε για τέσσερις ώρες;
Νομίζω πως σίγουρα έχουμε υιοθετήσει κάποια θετικά στοιχεία από την κουλτούρα του Λονδίνου. Γενικά είναι μια αρκετά ανοιχτόμυαλη κοινωνία, που σε μεγάλο βαθμό αποδέχεται τον κόσμο όπως είναι και δεν κρίνει εύκολα. Δυστυχώς υπήρξε μια άνοδος της Ακροδεξιάς πρόσφατα, αλλά και πάλι, η αντίδραση της άλλης πλευράς ήταν μακράν ανώτερη -και σε αριθμούς και σε ήθος. Σε συνδυασμό με την πρόσβαση που υπάρχει σε θέατρο, μουσεία, συναυλίες, ομιλίες και πολλά ακόμη, πιστεύω πως το Λονδίνο σού διευρύνει πραγματικά τους ορίζοντες.
Η επιστροφή σας στην Ελλάδα συνοδεύεται από µια επανέκδοση βινυλίου και την κυκλοφορία του Desires. Πώς νιώθετε που ένα µέρος του κοινού σας “µπαίνει” στη µπάντα πλέον από διαφορετικές εποχές, σαν πολυεπίπεδη µνήµη; Σας επηρεάζει αυτό στο πώς γράφετε µουσική για το µέλλον;
Αρχικά, πιστεύω πως αυτό μας τιμά, αλλά παράλληλα αποτελεί μια ευκαιρία να δούμε πώς ανταποκρίνεται το κοινό που μας ανακάλυψε σε διαφορετικές περιόδους. Θα με ενδιέφερε, για παράδειγμα, η άποψη ενός ατόμου που μας γνώρισε μέσα από το Desires και στη συνέχεια άκουσε τον πρώτο δίσκο για πρώτη φορά. Και το αντίστροφο: η άποψη κάποιου που ακολουθεί την πορεία της μπάντας από την αρχή και ακούει τώρα το Desires για πρώτη φορά. Σίγουρα, μέχρι έναν βαθμό, αυτές οι αντιδράσεις επηρεάζουν το μέλλον μας, καθώς κάποιες αποφάσεις θα ληφθούν με βάση την ανταπόκριση του κοινού.
Στα live σας υπάρχει πάντα αυτή η τελετουργική ατµόσφαιρα. Έχετε ποτέ σκεφτεί, έτσι για πλάκα, να βγείτε µια φορά στη σκηνή µε φουλ χαρά, λαµπάκια, confetti και glitter, να πάθουν όλοι ένα µικρό σοκ;
Φαινόμαστε πολύ σοβαροί, ε; Είμαστε αρκετά αφοσιωμένοι όταν παίζουμε, για να μη γίνουν λαθάκια. Παρ’ όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι περνάμε πολύ καλά και πάνω στη σκηνή αλλά και εκτός -άλλωστε πρώτα φίλοι είμασταν και μετά γίναμε συνάδελφοι. Τώρα, για κομφετί και τέτοια… νομίζω το σοκ θα ήταν λίγο μεγάλο!
